روزنوشتِ امروز

گاهی حس میکنم از پا افتادم!

نه اینکه بُریده باشم!

اما گاهی حس میکنم یه چیزایی که به خاطرشون دارم حرص میخورم، میجنگم و تحمل میکنم... کلن احمقانه ست!

حس میکنم ترجیح میدم یه چیزایی رُ رها کنم!

بی تکلف باشم! بدون پایبندی

چه لزومی داره تعامل و دوستی های سطحی توی دنیای مجازی رُ ادامه بدم؟!

فکر میکنم برای تحمل دنیای مجازی پیر شدم!!

امروز چند بار دستم رفت که آیدی اینستاگرامم رُ برای همیشه پاک کنم!

فکر میکنم دلم میخواد هرچه بیشتر از این مردُم فاصله بگیرم

هرچی میگذره بیشتر نیاز پیدا میکنم به تنهاییم... تنهایی با صداقتم!

چه نیازی داره درد و دل کنی، حرف بزنی و حتی در شادیهات شریک کنی این مردم رُ؟!

گم شدن توی زندگی

بیرنگ بودن

همه ی اینا باعث میشه کمتر آسیب ببینم

سی و سه سالگی سن عجیبیه! همونقدر که دلت درخشش میخواد، خاموشی هم میخواد!

یه روزایی دلم میخواد حتی یک کلمه حرف نزنم، فقط سکوت!

چه اهمیتی داره دیگران چی فکر میکنن؟

من خودم رُ میشناسم و خودم نیاز داره دور باشه ... خیلی دور...

خوابم میاد!