اغلب پیش میاد که اطرافیانم بهم میگن من ولخرجم و بیست و چهار ساعته در حال خرید کردنم!
راستش راست میگن! من ولخرجم اونقدر که معمولن پس اندازی ندارم و اگه بیکار بشم باید از بابا یا داداشم پول بگیرم!
اما واسه این کارم همیشه یه تِزی داشتم که بهش پابندم!
اول اینکه از کجا معلوم ما تا کی زنده باشیم و زندگی کنیم؟! قبول دارم که پس انداز خوبه و امید به آینده رُ در آدم بالا میبره اما برای ما که قشر متوسط جامعه هستیم که درآمدمون بستگی به زحمتمون داره، زندگی همیشه متوسطه چه حال و چه آینده!
بعد نتیجه میگیرم که ترجیح میدم حالا، حالایی که سی و سه ساله هستم به اندازه ی سی و سه سالگیم خوش باشم!
بهترین آرایشگاه میرم
بهترین ریمل رُ میخرم
بهترین کافه ها میرم
توی هر فصل لباس جدید اون فصل رُ میخرم
بهترین عطری که میپسندم میزنم
دنیای اطرافمُ با کتاب و گلدون و شکلات های ناب ، دلخواه میکنم
و به شدت معتقدم فقط یک بار در تمام زندگیم سی و سه ساله خواهم بود
و دلم میخواد اگه یه روزی در شصت سالگی خواستم به سی و سه سالگیم فکر کنم، لبخند بزنم و بگم
هووووم چه سی و سه سالگی دلخواهی داشتم! پُر از چیزای رنگی و لوکس و دوست داشتنی...
و راستش چندان برام مهم نیست که در شصت سالگی در خانه سالمندان باشم یا قصر!
مهم حالاست! حالا که پُر از شور جوانی و شوق خواستن هستم.
واسه همینه که اینجوری زندگی میکنم و مطمئنم در آینده تنها چیزی که برای آدم میمونه لذت هاست و شورها و خاطرات خوش
دنیای شلوغ پلوغ و همیشه با جیب خالی خودمُ ترجیح میدم به زندگی خالی اما پس انداز شده ی دیگران!
واقعن به این فکر کنیم گاهی، شاید موقع رد شدن از وسط این خیابون فاطمی! ماشین زیرم کرد و مُردم! حیف نیست آرزوی اون کفش قشنگه و اون کافه خوبه رُ با خودم به گور ببرم!؟ :D
بههههههترین کار و میکنی لیلی جون. موفق باشی.
همانا تعادل همیشه بهترین گزینه اس.
بالاخره مهمه تو پیری هم رفاه نسبی داشته باشیم مثل الان
تلاش میکنم اما جواب نمیده معمولن
اره راست میگی واقعا. منکه الان بیست و سه سالمه انگار به اندازه 46 سال پیر شده چون تجربه های زیادی داشتم جوونی نکردم بچگی نکردم. آفرین به این روحیه ات امیدوارم همیشه شاد باشی و صاحب بهترین چیزا و آدمها باشی
میسی مهدیه قشنگم ماچ بهت
و همه ی این ها که نوشتید برای یکبار زندگی کردن کافی نیست ...
هر چه بیشتر از زندگی لذت ببریم کم است .
راستی ...
سلام !
سلام ... اوهوم